1) قدیمی ترین نوع سکونتگاه که در ایران شناخته شده است سکونتگاه عشایری است در این نوع زندگی سکونت و یکجا نشینی دائمی دیده نمی شود.
2) عشایر بطور مستقیم از منابع استفاده می کنند.
3) وجود کوه های البرز و زاگرس و نیز دشت های پست و هموار مجاور آن ها شرایط مساعدی را برای دامپروری فراهم کرده است.
4) عشایر زندگی اجتماعی قبیله ای دارند و از ایل و طایفه تشکیل شده اند و داراری پیوندهای خویشاوندی با هم اند.
5) ایالات عمده ایران ایل سون، بختیاری، قشقائی، ترکمن هستند.
محلی است که فعالیت اغلب ساکنان آن به زمین وابسته است و بیشتر به کشاورزی و دامداری اشتغال دارند.
1) همکاری بین روستائیان در زمان کاشت و برداشت
2) آب و هوای پاک و زندگی سالم تر و بهتر
3) عرضه خدمات کمتر و محدود تر
4) وجود چشم اندازهای طبیعی و زیب
5) پایبندی نسبت به آداب و رسوم محل زندگی
در ایران به جایی گفته می شود که بیش از 1000 نفر جمعیت داشته باشد و دارای شهرداری باشد.
1) خانه های فشرده و محله پر تراکم
2) اشتغال در بخش خدمات و صنعت
3) تفاوت ارزش و آداب و رسوم شیوه زندگی مردم
4) ضرورت وجود خدمات و تسهیلات بیشتر
خانه ها – مزارع – چراگاه ها – باغ ها – مکانهای عمومی – مساجد -میدانها – شبکه های معابر- راه ها
کاشانه ها – خیابان ها – میدان – مکان های آموزشی و تفریحی و دانشگاهی – بازار
1) پراکنده: خانه ها با فاصله از هم قرار دارند
2) متمرکز: تحت تاثیر پدیدهای اطراف خود ( 1- متمرکز 2- خطی 3- پلکانی 4- میدان گاهی)
شهرها با توجه به چگونگی پیدایش و کارکردهای مختلف خود شکل های متفاوتی دارند.
1) شعاعی
2)خطی
3)شطرنجی